31 August, 2010

sałatka z łososiem i suszonymi pomidorami

Dobra sałatka ma coś z muzycznego utworu. Musi być skomponowana tak, aby składniki tworzyły jedną spójną całość, ale każdy z osobna grał ważną rolę (dla smaku). Pierwsze skrzypce tej sałatki to łosoś. W towarzystwie suszonych pomidorów z zalewy, delikatnej kapusty, jędrnej fasolki i orzeźwiającej czarnuszki. No i zioła. Bez nich nie ma melodii...


Składniki:
  • pół główki małej młodej kapusty
  • 30 dag świeżego łososia (filet)
  • 20 dag fasolki szparagowej
  • 3 płaty suszonego pomidora odsączonego z oliwy
  • mały por lub pół dużego (biała część)
  • po pół pęczka szczypiorku i koperku 
  • pół łyżeczki nasion czarnuszki
  • 2 łyżki oliwy
  • 2 łyżki soku z cytryny
  • sól i świeżo mielony pieprz
  • 2 jaja ugotowane na twardo i obrane
Łososia oczyszczamy, odcinamy skórę, jeśli jest. Nacieramy solą i pieprzem i smażymy z obu stron po ok 3 minuty. Kroimy na kawałki. Kapustę siekamy na długie paski. Fasolkę myjemy, odcinamy końcówki i gotujemy w małej ilości wody ok 10 minut. Odsączamy i studzimy. Pomidory kroimy na kawałki, por w talarki, zioła natomiast drobniutko siekamy. Wszystkie składniki sałatki umieszczamy w misce, skrapiamy oliwą i sokiem z cytryny i dokładnie mieszamy. Przed podaniem posypujemy czarnuszką i układamy na wierzchu ćwiartki jaj.

28 August, 2010

orkiszowe wstążki z boczniakiem i pietruszką

Makaron. Koniecznie tagliatelle. I koniecznie z sosem. Na półce korci książka z niebiańską okładką: wstążki, lekki sos, zieleń ziół. Szukam intensywnie, to nie, to nie, to za pracochłonne, to za ostre, to za łagodne...mam! Ale zwykły makaron zamieniam na orkiszowy, pieczarki na boczniaka i w końcu chyba to jest to, o co mi chodziło. Aksamitna skórka boczniaka, pod spodem miękkie blaszki. I ten zapach...


 Składniki:
  • 400g makaronu orkiszowego
  • 400g boczniaka
  • 2 małe cebule
  • 2 ząbki czosnku
  • 2 łyżki masła
  • łyżeczka ostrej papryki w proszku
  • szklanka bulionu warzywnego
  • mały kubek gęstej śmietany
  • 2 łyżki soku z cytryny
  • pęczek natki pietruszki
  • sól i czarny, świeżo mielony pieprz
Grzyby kroimy w paski o szerokości ok 1cm. Cebulę obieramy i kroimy w piórka. Obrany czosnek siekamy (nie wyciskamy!). Na dużej patelni rozpuszczamy masło, szklimy na nim cebulę. Dodajemy czosnek, chwilkę smażymy go z cebulą, po czym wrzucamy boczniaki, doprawiamy papryką i smażymy jeszcze 5 minut. Zalewamy bulionem i dusimy na dużym ogniu, aż część wody odparuje. Wtedy dodajemy śmietanę (łyżkę po łyżce, mieszając), sok z cytryny oraz pieprz i, jeśli to konieczne, sól. Natkę siekamy, połowę dodajemy do sosu. Makaron gotujemy al dente, odcedzony wykładamy na talerze, polewamy sosem i posypujemy resztą pietruszki.

najprostszy placek świata

Nie mój. Placek upiekła wczoraj babcia. Przepis beskidzki z dziada pradziada, czy raczej baby prababy. Ekspresowy. Łatwy. I przyjemny oczywiście.


Składniki:
  • szklanka mąki (tortowa)
  • szklanka cukru
  • cztery jaja
  • 5 jabłek
  • łyżeczka sody oczyszczonej
Jabłka obieramy, dzielimy na ćwiartki i kroimy w talarki. Jajka ubijamy z cukrem, dodajemy mąkę i sodę. Do masy wrzucamy jabłka i mieszamy. Wlewamy do formy, natłuszczonej i wysypanej bułką tartą. Pieczemy przez ok. godzinę w 170 stopniach.


Najlepiej smakuje posypane cukrem pudrem w zestawie z chłodnym kwaśnym kompotem:)

27 August, 2010

żytnie pizzeriny z mozzarellą i chorizo

Są takie popołudnia kiedy przychodzi chęć na pizzę. Gdy padam ze zmęczenia niczym pies Pluto, sięgam po słuchawkę i zamawiamy coś w ulubionej pizzerii. Ale dziś ożywczy deszcz sprawił, że poczułam nieodpartą pokusę by wyrobić własne ciasto. Mieszane. Pulchne. Roznoszące zapach świeżej pizzy w całym domu...


Składniki:
  • 3 szklanki mąki pszennej
  • 1 szklanka mąki żytniej
  • 4 dag drożdzy
  • sól
  • mały koncentrat pomidorowy
  • chorizo lub salami typu chorizo
  • 2 kulki mozzarelli
  • czerwona cebula
  • garść czarnych oliwek
  • po łyżce suszonego tymianku i rozmarynu

Mieszamy obie mąki, dodajemy pokruszone drożdże, sól oraz 1,5 szklanki letniej wody. Wyrabiamy ciasto, odstawiamy by wyrosło. Cebulę kroimy w cienkie krążki, chorizo w cienkie plasterki. Ser dzielimy na grube plastry, a oliwki na ćwiartki. Z ciasta formujemy ręcznie mini-pizze, powinno wyjść ok 8-10 placków. Układamy je na blasze wyłożonej papierem, smarujemy każdy placek łyżeczką koncentratu, układamy na nich chorizo, ser, oliwki i na wierzchu cebulę. Posypujemy ziołami roztartymi w palcach. Pieczemy ok 20 minut w piekarniku rozgrzanym do180 stopni.

coś więcej

Miałam otworzyć blog jakąś ciekawą sentencją o jedzeniu, ale chyba najprościej i najtrafniej będzie określić to własnymi słowami. Dla mnie gotowanie jest sposobem na relaks, na sprawienie przyjemności sobie i bliskim. Można, owszem, uklepać schabowego, okrasić gotowane ziemniaki i wystawić kiszoną kapuchę, i mąż z pewnością nie narzekałby. Ale to coś więcej. Gdzieś między gotowaniem a sytością jest to coś, ta niedookreślona przyjemność: zapach przypraw, skwierczenie na patelni, sparzony język od próbowania, miękkość ciasta pod palcami, łatwość z jaką skórka schodzi z pomidora po kąpieli w ukropie. I wreszcie ta największa: wspólny czas, rozmowa przy posiłku, uśmiechy i pytanie, które jak miód rozlewa się na sercu: "mogę jeszcze?".