Tu, gdzie jestem...

 

Tu, gdzie jestem, jest cicho. Pozostał mi jakiś tydzień tej ciszy. Staram się korzystać z każdego dnia. Ze słońca, które tutaj, między gałęziami, nie dusi i nie męczy tak jak w mieście. Z wiatru, który przynosi zapach lasu, ziemi, rozgrzanych liści. I porusza kolorowym wiatraczkiem na podwórku. I chociaż przy dzieciach trudno o chwilę z książką na hamaku, to odpręża mnie patrzenie na wszechobecną zieleń.

Nie wymyślam ostatnio w kuchni nic nowego. Biorę to co daje wiosna i jakbym bała się naruszyć doskonałość. Kalafiora, młodej kapusty, młodych ziemniaków, które jemy najprościej jak się da. Z masłem, koperkiem. Z tartą bułką. Truskawki ze śmietaną. A przyprawy najchętniej ograniczam do minimum. Żeby się nacieszyć smakiem. Żeby żyć jak najprościej. Zanim wrócę do zgiełku miasta.

Dlatego wybaczcie mi mało wyszukane przepisy (szczerze mówiąc planowałam wiosenne szaleństwa). Ale las i ta cisza nie nastrajają do szaleństw. W zamian zapraszam Was do siebie na kilku obrazkach.