czy wiatr może mieć cień?

Czy u Was też tak dzisiaj wieje? Nie wiem, co wiatr ma w sobie, ale we mnie zawsze wywołuje złe wspomnienia. Albo smutne historie. Gdy patrzę za okno i widzę jak drzewa resztkami sił trzymają się w ziemi, myślę o chłodnych, przygnębiających wiatrach Argentyny. Nigdy nie byłam w Argentynie, więc mogę sobie tylko wyobrażać rozległe stepy pampy, nad którymi złowrogi wiat rozpościera swój cień. Czy wiatr ma cień? Nie wiem, w dni takie jak ten, myślę, że to możliwe. Zapadam się w fotel i kolejny raz czytam Zafona. Z Argentyny przenoszę się do starej Barcelony. Ona w tych książkach też jest wietrzna i trochę mroczna. Jak pogoda za oknem. Jak mój dzisiejszy nastrój. A wtedy ciepła zupa jest najlepszym remedium...

 

Pomidorowa z mozzarellą i śmietaną

Składniki:

• 1 puszka pomidorów krojonych
• 1 mała marchewka
• 1 mała cebula
• ząbek czosnku
• gałązka rozmarynu
• 1/2 łyżeczki słodkiej papryki w proszku
• 1-2 łyżki oliwy
• 250 ml bulionu (lub wody)
• 1 kulka mozzarelli lub kilka małych kuleczek
• śmietana 18 % (użyłam wspomnianej w poprzednim poście EkoŁukty, najlepsza byłaby świeża, wiejska)
• sól i pieprz
• garść listków bazylii

Cebulę, marchew i czosnek obieramy, cebulę kroimy w piórka, marchew w kostkę, czosnek drobniutko siekamy. W niedużym garnku rozgrzewamy oliwę, wrzucamy warzywa, rozmaryn i paprykę (ja  w tym momencie zawsze solę cebulę, podobno wtedy się nie przypala:)). Gdy cebula się zeszkli wlewamy bulion i pomidory, zmniejszamy ogień i gotujemy zupę ok 20 minut. Wyciągamy rozmaryn, doprawiamy do smaku solą i pieprzem. Miksujemy. Podajemy zupę z kleksem śmietany i porwaną na kawałki mozzarellą, posypaną listkami bazylii. Smacznego!